Το κτίριο δεν επιχειρεί να «διορθώσει» ή να «αποφύγει» το δύσκολο σχήμα ισόπλευρου τριγώνου που έχει το οικόπεδο. Αντιθέτως, το αποδέχεται, το αφομοιώνει και το αξιοποιεί στο έπακρο, αλλά με έναν ιδιόμορφο τρόπο: Δεν προβάλει στο χώρο ως στατικό τριγωνικό «blob», αλλά ως τριγωνική σπειροειδής διάταξη πτερύγων. Η δυναμική της κίνηση είναι μια μετάβαση από το εξωτερικό όριο επί της εθνικής οδού προς τον εσωτερικό πυρήνα της σύνθεσης, το στεγασμένο και ασκεπές αίθριο. Η αριστερόστροφη αυτή διείσδυση γίνεται ορατή εξαρχής καθώς τονίζεται στην κύρια όψη από την υψίκορμη είσοδο του διαμπερούς πεζόδρομου και τον ελεύθερο τοίχο από τσιμεντόλιθους που τον διατρέχει. Έτσι η όψη αυτή αποτελεί το συμβολικό «σημάδι» της σύνθεσης, που γίνεται αντιληπτό, όχι μόνο κατά την αργή περιπατητική κίνηση προς το κτίριο, αλλά και σε χρόνο dt, των υψηλών ταχυτήτων που αναπτύσσονται στη μεγάλη οδική αρτηρία.